بر مبنای جهان بینی توحیدی همۀ اجزای نظام هستی به اقتضای خلقت خود و به طور تکوینی قابلیت های ارتباطی گوناگونی دارند که این قابلیت ها در انسان به دلیل برخورداری از روح به اوج خود می رسد و ظرفیت های ارتباطی مادی و فرامادی بی انتهایی در اختیار او قرار می دهد. در همین حال به دلیل مأموریت و مسئولیتی که بشر به عنوان اشرف مخلوقات دارد علاوه بر هدایت تکوینی - که تمامی موجودات را در برگرفته 2- از هدایت تشریعی نیز بهره مند شده است تا بر مبنای رهنمودهای انبیاء (ع) و کتب آسمانی که سرآمدشان پیامبرمکرّم اسلام(ص) و قرآن کریم است به بهترین نحو ممکن بتواند از عهدة برقراری ارتباطات لازم برای دستیابی به اهداف و انجام وظایف خود برآید. کلام وحی نه تنها چهار عرصۀ ارتباط تکوینی و تشریعی انسان در هستی یعنی ارتباط با خداوند، ارتباط با خویشتن، ارتباط با همنوعان و ارتباط با مخلوقات (محیط زیست و طبیعت) را از نظر دور نداشته و دستورالعمل های جاودانه ای برای آنها ارائه کرده، بلکه در موارد لازم نظر آدمی را به نکات قابل تأمل دیگری در حوزة ارتباطات معطوف ساخته است که از جملۀ آنها است نکته ای که به ویژه در خبرپراکنی های کنونی تدبر در آن برای انسان « خبر » بر « نبأ » تبیین تفوق و برتری ارتباطی- مفهومی واژة گم گشته در آشفته بازار ارتباطات، راهگشا و نجات بخش خواهد بود. آن چه که در این مقاله ملاحظه می شود تأملی بر مفاهیم مترتب بر این دو عبارت ارتباطی از منظر مفسران و لغتنامه نویسان کلام وحی است.
)